ΔΕΛΦΙΝΙΑ

Η Ελίνα και τα Δελφίνια...

Ποιο είναι το χρώμα της μοναξιάς;

Πάει καιρός που έφυγα από τη στεριά. Ανοίχτηκα στο δικό μου πέλαγος κι έλεγα βρήκα τον παράδεισο. Τώρα; Δεν ξέρω να πω αν είναι παράδεισος ή κόλαση. Μόνο πως κατέκτησα την απόλυτη μοναξιά. Και την ώρα ακριβώς που χρειάζομαι μια αγκαλιά... Τριγύρα το απέραντο γαλάζιο. Το χρώμα της δικής μου μοναξιάς. Οι μοναξιές - ακριβώς γιατί είναι μοναξιές - έχουν πάντα το δικό τους ξεχωριστό χρώμα.

Φοβάμαι; Ναι. Συμβαίνει και αυτό κάποιες στιγμές. Φοβάμαι το σκοτεινό αύριο. Όπως πρέπει να φοβάται ο ναυαγός στη μέση του ωκεανού.

Ένας φόβος ήρεμος και ήσυχος. Όπως εκείνος που ξέρει ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Δεν είχα, ποτέ δεν είχα άλλο δρόμο. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν αλλιώς θα ήταν τα πράγματα.

Έδιωξα σωρούς τους ανθρώπους. Γιατί δεν άντεχα το ψέμα τους. Και πάλι να ρωτιόμουν να φύγουν θα έλεγα. Και όσους πολύ αγάπησα τους έφυγε η ζωή. Ή και ο θάνατος...

Οι δικοί μου φίλοι είναι μαύρα πουλιά που έλεγε η Γώγου. Ένα απέραντο γαλάζιο με μαύρους γλάρους. Εκεί αρμενίζω. Ως πότε;


Galani Dimitra & T...